Meer Adelaide

Sabina en Pauline vlogen pas eind van de middag, dus ik had nog een goed dagdeel te vullen voor we op reünistenbezoek zouden gaan. Aangezien Adelaide niet zo groot is, kon ik vandaag mooi de rest van de stad met de Duitse meisjes van gister en nog een nieuw Duits meisje (Zo. Veel. Duitsers!) doen. Ook hier zijn in de weekenden veel markten, dus begonnen we de dag op Flinders Market. In het verre verlengde van de straat van ons hostel, waar de straat al Flinders heet, staat een grote blauwe schuur. Deze schuur is elk weekend open voor het marktje vol "junk", volgens een van de heren van het hostel dan tenminste. De meeste mensen weten wel dat ik van troep hou, maar dit was zelfs te ondermaats voor mij. Naast de 3 dames die zelfgebakken hapjes verkochten en de 3 anderen die eigen sieraden knutselen met knopen en restjes stof (hopelijk allemaal als hobby en niet als baan) waren er alleen wat mensen met hun schuurinhoud. Het leukste aan dit marktbezoek was een praatje met een vrouw die daadwerkelijk Leiden kende en dacht de 2 sleutels van Leiden op mijn Triumph badge van een jongensschool uit Adelaide waren. Zit ze er maar lichtelijk naast...

Om bij te komen van deze verschrikking gingen we voor lunchtijd alvast naar het grootste Wine Centre van Australië. Hier kan je een self-guide tour doen en van achter een railing de wijnkelder inkijken. Helaas was de halve tour afgesloten voor vernieuwing, maar we hebben in ieder geval een grote collectie labels, kurken, flesopeners en glazen kunnen bewonderen. Een gratis proeverij zat er helaas niet in.

Vanuit the Wine Centre kan je zo de Botanic Gardens instruinen, via een kleine/mini wijngaard uiteraard. Midden in deze tuinen liepen tegen het MEB aan, the Museum of Economic Botany. De volledig naam maakte het niet veel duidelijker dan afkorting dus de enige oplossing was naar binnen gaan. Daar troffen we muren en vooral vitrinekasten vol met zaden, kruiden, plantem, groente en fruit aan. Een deel gedroogd en een deel in replica of papier maché (dit waren voornamelijk ALLE soorten appels en peren). Een aardige vollunteer legde ons uit dat er vroeger heel veel MEB's waren, vooral in de Verenigde Staten en Australië zodat de nieuw ingevaren bevolking enig idee had van wat ze allemaal konden verbouwen in dit nieuwe land en wat ze dan met deze producten konden maken of eten of doen of etc. Vooral de collectie appels uit Duitsland, gemaakt begin negentiende eeuw was bizar. Al dat nep-fruit deed de honger aanwakkeren. Per toeval vonden we een vegan chocolade tentje, dus Rabea was in de zevendd hemel met warme chocomel én taart dat ze naar binnen kon werken. Dit bleek, zoals gewaarschuwd, teveel maar gelukkig hadden ze ook bio-degradable bakjes om de rest mee naar huis te nemen. Zucht. Als laatste middag activiteit zijn we nog even het Migration Museum binnen geweest, maar ook hier zijn ze bezig met de collectie en/of het gebouw.

Daarna snel spullen gehaald in het hostel en naar het station gehobbeld om de trein naar Marino Rocks, oftewel Pinky van Triumph haar huis te pakken. Helaas was er een grote footie wedstrijd (the Crows vs. North Melbourne?) die omstreeks dezelfde tijd begon dus moest ik tegen de stroom in naar de trein. En de trein had minder last van verkeer dus kon gewoon op tijd vertrekken... dus kwamen de Phantjes me toch maar halen op Adelaide Central Station. Met eigen kamers en een badkamer voor ons 3en opeens ongekende luxe! En ook al een lekkere pan nasi (met hier gekochte conimex kruiden!) voor haar zoontje, zij en wij. Na het eten en Thijs zijn kinderbedtijd nog heerlijk verhalen uit de oude doos kunnen horen. Wat hou ik toch van Triumph!